Cyffwrdd Duw

Ni chyffyrddodd neb â mi am bum mlynedd. Neb. Nid enaid. Nid fy ngwraig. Nid fy mhlentyn. Nid fy ffrindiau. Ni chyffyrddodd neb â mi. Fe welsoch chi fi. Fe wnaethant siarad â mi, roeddwn i'n teimlo cariad yn eu llais. Gwelais bryder yn ei llygaid. Ond doeddwn i ddim yn teimlo ei chyffyrddiad. Roeddwn yn dyheu am yr hyn sy'n gyffredin i chi i gyd. Ysgwyd llaw. Cwtsh calonog. Pat ar yr ysgwydd i gael fy sylw. Cusan ar y gwefusau. Nid oedd eiliadau o'r fath yn bodoli yn fy myd mwyach. Ni wnaeth neb daro i mewn i mi. Beth fyddwn i wedi'i roi pe bai rhywun wedi fy siomi, pe bawn i prin wedi gwneud unrhyw gynnydd yn y dorf, pe bai fy ysgwydd wedi brwsio un arall. Ond nid oedd hynny wedi digwydd ers pump. Sut y gallai fod fel arall? Doeddwn i ddim yn cael mynd ar y stryd. Arhosodd hyd yn oed y cwningod i ffwrdd oddi wrthyf. Ni chefais ganiatâd i mewn i'r synagog. Nid oedd croeso imi hyd yn oed yn fy nhŷ fy hun.

Un flwyddyn, yn ystod y cynhaeaf, cefais yr argraff na allwn amgyffred y cryman gyda fy nerth arall. Roedd blaenau fy bysedd yn ymddangos yn ddideimlad. O fewn dim, roeddwn i'n dal i allu dal y cryman, ond prin y gallwn ei deimlo. Nid oeddwn bellach yn teimlo unrhyw beth ar ddiwedd y prif oriau gweithredu. Gallai'r llaw a ddaliodd y cryman yr un mor dda fod wedi bod yn eiddo i rywun arall - doedd gen i ddim teimlad o gwbl. Ni ddywedais unrhyw beth wrth fy ngwraig, ond gwn ei bod yn amau ​​rhywbeth. Sut y gallai fod wedi bod fel arall? Fe wnes i gadw fy llaw dan bwysau yn erbyn fy nghorff trwy'r amser, fel aderyn clwyfedig. Un prynhawn trochais fy nwylo mewn pwll o ddŵr oherwydd roeddwn i eisiau golchi fy wyneb. Trodd y dŵr yn goch. Roedd fy mys yn gwaedu, hyd yn oed yn eithaf treisgar. Doeddwn i ddim hyd yn oed yn gwybod fy mod i wedi brifo. Sut wnes i dorri fy hun? Ar gyllell? A oedd fy llaw ar lafn metel miniog? Yn fwyaf tebygol, ond nid oeddwn wedi teimlo unrhyw beth. Mae ar eich dillad hefyd, sibrydodd fy ngwraig yn feddal. Roedd hi y tu ôl i mi. Cyn edrych arni, edrychais ar y staeniau gwaed-goch ar fy ngwisg. Am amser hir, bûm yn sefyll dros y pwll ac yn syllu ar fy llaw. Rhywsut roeddwn i'n gwybod bod fy mywyd wedi newid am byth. A ddylwn i fynd at yr offeiriad gyda chi? Gofynnodd. Na, ochneidiais. Rwy'n mynd ar fy mhen fy hun. Troais a gwelais ddagrau yn ei llygaid. Roedd ein merch dair oed yn sefyll wrth ei hymyl. Rwy'n cwrcwd, syllu ar ei hwyneb a strôc ei boch yn dawel. Beth allwn i fod wedi'i ddweud? Sefais yno ac edrychais ar fy ngwraig eto. Cyffyrddodd â fy ysgwydd a chyda fy llaw iach cyffyrddais â hi. Dyma fyddai ein cyffyrddiad olaf.

Nid oedd yr offeiriad wedi fy nghyffwrdd. Edrychodd ar fy llaw, a oedd bellach wedi'i lapio mewn rag. Edrychodd i mewn i fy wyneb, a oedd bellach yn dywyll gyda phoen. Doeddwn i ddim yn digio’r hyn a ddywedodd wrthyf. Nid oedd ond wedi dilyn ei gyfarwyddiadau. Gorchuddiodd ei geg, dal ei law allan, palmwydd ymlaen. Rydych chi'n aflan, meddai wrthyf. Gyda'r datganiad sengl hwn, collais fy nheulu, fy fferm, fy nyfodol, fy ffrindiau. Daeth fy ngwraig ataf wrth giât y ddinas gyda sach o fara a darnau arian. Dywedodd hi ddim. Roedd rhai ffrindiau wedi ymgynnull. Yn ei llygaid gwelais am y tro cyntaf yr hyn a welais ym mhob llygad ers hynny: trueni ofnus. Pan gymerais gam, fe wnaethant gamu yn ôl. Roedd eu arswyd o fy salwch yn fwy na'u pryder am fy nghalon - felly fe wnaethon nhw ymddiswyddo, fel pawb arall rydw i wedi'u gweld ers hynny. Faint wnes i wrthod y rhai wnaeth fy ngweld. Roedd pum mlynedd o wahanglwyf wedi dadffurfio fy nwylo. Roedd bysedd y bysedd ar goll a hefyd rhannau o glust a fy nhrwyn. Pan welais i nhw, fe gyrhaeddodd tadau am eu plant. Gorchuddiodd mamau ei hwyneb. Tynnodd plant sylw ataf a syllu arnaf. Ni allai'r carpiau ar fy nghorff guddio fy mriwiau. Ac ni allai'r sgarff ar fy wyneb guddio'r dicter yn fy llygaid chwaith. Wnes i ddim hyd yn oed geisio ei guddio. Sawl noson wnes i glymu fy nwrn cripiog yn erbyn yr awyr dawel? Beth ydw i wedi'i wneud i haeddu hyn? Ond ni ddaeth yr ateb erioed. Mae rhai yn meddwl fy mod i wedi pechu. Mae eraill yn meddwl bod fy rhieni wedi pechu. Ni wn ond fy mod wedi cael digon o bopeth, o gysgu yn y Wladfa, o'r arogl drwg. Cefais ddigon o'r gloch felltigedig yr oedd yn rhaid i mi ei gwisgo o amgylch fy ngwddf i rybuddio pobl am fy mhresenoldeb. Fel pe bai ei angen arnaf. Roedd un olwg yn ddigon a dechreuodd y galwadau: Amhur! Amhur! Amhur!

Ychydig wythnosau yn ôl fe wnes i feiddio cerdded ar hyd y stryd i'm pentref. Doedd gen i ddim bwriad i fynd i mewn i'r pentref. Roeddwn i eisiau edrych ar fy meysydd yn unig. Edrychwch ar fy nhŷ eto o bell. Ac efallai gweld wyneb fy ngwraig ar ddamwain. Ni welais i hi. Ond gwelais rai plant yn chwarae mewn dôl. Cuddiais y tu ôl i goeden a'u gwylio yn brifo a neidio o gwmpas. Roedd eu hwynebau mor hapus a'u chwerthin mor heintus fel nad oeddwn yn gwahanglwyf am eiliad, dim ond eiliad. Ffermwr oeddwn i. Roeddwn i'n dad. Dyn oeddwn i. Wedi fy heintio â'u hapusrwydd, camais allan o'r tu ôl i'r goeden, estyn fy nghefn, cymryd anadl ddofn ... a gwelsant fi. Fe wnaethant fy ngweld cyn y gallwn ymddeol. A dyma nhw'n sgrechian, rhedeg i ffwrdd. Fodd bynnag, roedd un ar ei hôl hi o'r lleill. Stopiodd un ac edrych yn fy nghyfeiriad. Ni allaf ddweud yn sicr, ond rwy'n credu, ie, rwy'n credu mewn gwirionedd mai fy merch ydoedd. Rwy'n credu ei bod hi'n chwilio am ei thad.

Gwnaeth yr edrychiad hwnnw imi gymryd y cam a gymerais heddiw. Roedd yn ddiofal wrth gwrs. Wrth gwrs roedd yn fentrus. Ond beth oedd yn rhaid i mi ei golli? Mae'n galw ei hun yn fab Duw. Bydd naill ai'n clywed fy nghwynion ac yn fy lladd, neu bydd yn clywed fy nghais ac yn fy iacháu. Dyna oedd fy meddyliau. Deuthum ato fel dyn heriol. Nid cred a symudodd fi, ond dicter enbyd. Creodd Duw y trallod hwn ar fy nghorff a byddai naill ai'n ei wella neu'n dod â fy mywyd i ben.
Ond yna gwelais ef a phan welais ef cefais fy newid. Ni allaf ond dweud bod y bore yn Jwdea weithiau mor ffres a chodiad yr haul mor ogoneddus fel nad ydych chi hyd yn oed yn meddwl am wres y diwrnod a aeth heibio a phoen y gorffennol. Pan edrychais i mewn i'w wyneb, roedd fel gweld bore yn Jwdea. Cyn iddo ddweud unrhyw beth, roeddwn i'n gwybod ei fod yn teimlo gyda mi. Rhywsut roeddwn i'n gwybod ei fod yn casáu'r afiechyd gymaint ag y gwnes i - na, mwy nag y gwnes i. Trodd fy dicter yn ymddiriedaeth, fy dicter yn obaith.

Yn gudd y tu ôl i graig, gwyliais ef yn disgyn i'r mynydd. Dilynodd torf enfawr. Arhosais nes ei fod ychydig gamau i ffwrdd oddi wrthyf, yna camais allan. Meistr! Stopiodd ac edrych yn fy nghyfeiriad, fel y gwnaeth eraill di-ri. Atafaelwyd y dorf gydag ofn. Gorchuddiodd pawb ei hwyneb gyda'i braich. Cymerodd y plant yswiriant y tu ôl i'w rhieni. “Impure!” Gwaeddodd rhywun. Ni allaf fod yn ddig gyda nhw ynglŷn â hynny. Fi oedd y farwolaeth gerdded. Ond prin y clywais hi. Go brin y gwelais i hi. Roeddwn i wedi gweld ei phanig fil o weithiau o'r blaen. Nid oeddwn erioed wedi gweld ei dosturi, fodd bynnag. Ymddiswyddodd pawb heblaw ef. Daeth i fyny ataf. Wnes i ddim symud.

Dywedais i, Arglwydd, gallwch fy ngwneud yn dda os ydych chi eisiau. Pe bai wedi fy ngwneud yn dda gydag un gair, byddwn wedi gwirioni. Ond nid siarad â mi yn unig y gwnaeth. Nid oedd hynny'n ddigon iddo. Daeth yn agosach ataf. Cyffyrddodd â mi. "Dw i eisiau!" Roedd ei eiriau mor gariadus â'i gyffyrddiad. Byddwch yn iach! Ffrydiodd pŵer trwy fy nghorff fel dŵr trwy gae wedi'i barcio. Yn yr un amrantiad roeddwn i'n teimlo cynhesrwydd lle roedd fferdod. Roeddwn i'n teimlo cryfder yn fy nghorff gwag. Fe wnes i sythu fy nghefn a chodi fy mhen. Nawr roeddwn i'n ei wynebu, yn edrych i mewn i'w wyneb, llygad i lygad. Gwenodd. Fe gipiodd fy mhen yn ei ddwylo a thynnodd fi mor agos fel y gallwn deimlo ei anadl gynnes a gweld y dagrau yn ei lygaid. Gwnewch yn siŵr nad ydych chi'n dweud unrhyw beth wrth unrhyw un, ond ewch at yr offeiriad, gofynnwch iddo gadarnhau'r iachâd a gwnewch yr aberth a ragnododd Moses. Rwyf am i'r rhai sy'n gyfrifol wybod fy mod yn cymryd y gyfraith o ddifrif. Rydw i ar fy ffordd at yr offeiriad nawr. Byddaf yn dangos fy hun iddo ac yn ei gofleidio. Byddaf yn dangos fy hun i'm gwraig ac yn ei chofleidio. Byddaf yn cymryd fy merch yn fy mreichiau. Ac nid anghofiaf byth pwy bynnag a feiddiodd fy nghyffwrdd. Gallai fod wedi fy ngwneud yn dda mewn un gair. Ond nid oedd am fy iacháu yn unig. Roedd am fy anrhydeddu, rhoi gwerth imi, mynd â mi i gymrodoriaeth ag ef. Dychmygwch nad yw'n deilwng o gyffyrddiad dynol ond yn deilwng o gyffyrddiad Duw.

Max Lucado (Pan mae Duw yn Newid Eich Bywyd!)